Το άροτρο

[ ποιήματα  ]

Ποιό είναι το δικό μου άροτρο·

Ποιός ο δικός μου δρόμος·

Ποιό μονοπάτι έσκαψα και κάλυψα τα ίχνη·

Στους περρισότερους,

βλέπω μες την θωριά τους

το βλέμμα εκείνου του

ιερού καθώς το λένε ζώο

μιας κι αγωνίζονται

να κρατηθούν σε ευθυγραμμισμένες

παράλληλες πορείες ζωής

με φόβο χαραγμένες.

Μα αλοίμονο αν στην ζωή

το ζύγι σε πλακώσει!

Βάσανο γίνεται μετά και

πλάκωμα και κόπος

τα βλέφαρα μονάχα τους

θα κλείνουνε συνέχεια

μην αντικρύσει η ματιά

την άθλια μιζέρια.

Μα ακόμη πιο οδυνηρό είναι

αν υποθέσεις πως είναι

ανάλαφρο το άροτρο που έχεις!

Μην γελαστείς από αυτούς

που θεν να σου προσφέρουν

παυσίπονα κι ηρεμιστικά

ντυμένα με εικασίες

Το κάνουν γιατί έχασαν

πια τον δικό τους δρόμο

και αν τους πιστέψεις

πιθανό, από την ελαφρότητά σου

να μην σκαλίσεις την ζωή βαθιά

που είναι όλη δικιά σου.