Το ασανσέρ

[ ποιήματα  ]

έχω κλειστεί στο ασανσέρ και περιμένω

εγκλωβιστεί σε χίλια στεγανά

επιλογές που μου προσφέρονται πατάω

μόνον με αφήνουνε, σχεδόν αμήχανα

κενό μετέωρο στον θάλαμο κλεισμένο

κενό μετέωρο σε κάψουλα στενή

κενό μετέωρο στον θάλαμο, δεν βγαίνω

αντέχω τα βασανιστήρια

ζωή

καμιά εξέλιξη μα ούτε καν και πτώσις,

έστω μια πρόσκρουση με λάμψη φωτεινή

κανένα όνειρο μα ούτε και Εφιάλτης

μα που θα πάει θα ‘πιάσει’ το κουμπί

μετέωροι είμαστε σε ασανσέρ σου λέω

και από πάνω το τσιγκέλι της ζωής

αγκομαχώντας οι μέρες μία μία

κουτσανασαίνουν στην κάθε τους

στιγμή