Δεν θα περίμενα πριν από 20 περίπου χρόνια που ξεκινούσαμε με τον αδερφό μου να γρατζουνάμε μια κιθάρα και ήμασταν σε αναμμένα κάρβουνα να τελειώσει ο ένας για να παίξει ο άλλος - γιατί είχαμε μόνο μία κιθάρα, εντελώς πρόχειρη και πάμφθηνη, η οποία όμως ήταν και πολύ φιλόξενη για τα αδέξια χέρια μας - ότι αυτό το χόμπι, θα το κρατούσαμε για δύο δεκαετίες με όρεξη και διάθεση σχεδόν όπως και τον πρώτο καιρό, που έπαιρνα τηλέφωνο τον Φώτη όταν ήταν στην Αγγλία και τον έβαζα να ακούσει ένα ριφάκι που είχα βγάλει ή μου έστελνε email με τα στιχάκια που ταίριαζαν καλύτερα στο καινούριο τραγούδι και αργότερα που φτιάχναμε το στούντιο μαζί με Χάσμα και Βαλπουργία Νύχτα και λιώναμε στις πρόβες με τον Νίκο τότε στα τύμπανα και μετά με τον Βαγγέλη. Και λέω, δεν το περίμενα, παρόλ’ αυτά, τώρα που το σκέφτομαι πιο καθαρά, βλέπω ότι αν κάτι σίγουρα γεμίζει έναν άνθρωπο, του δίνει ενέργεια και δύναμη να συνεχίσει είναι η σχόλη που έλεγε και ο Αριστοτέλης, δηλαδή, η δραστηριότητα εκείνη που δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο παρά στον ίδιο της τον εαυτό. Και πόσο πολύ μας έχουν λείψει αυτές οι σχόλες; Να κάνεις κάτι μόνο για την χαρά της ίδιας της ενέργειας, χωρίς αστερίσκους, likes στο youtube, viral στο tiktok, πωλήσεων στο bandcamp, ανταλλαγής με χρήματα.
Αυτός ο δίσκος είναι ένα τέτοιο προϊόν, και νιώθω μεγάλη χαρά καθώς και ανακούφιση που έφτασε να κυκλοφορεί σήμερα.