Στο παρελθόν, ενώ βρισκόμουν ακόμα στο πτυχίο, είχαν υπάρξει τουλάχιστον δύο περιπτώσεις από τις οποίες θα μπορούσα να συνεχίσω τις σπουδές μου με κάποια διδακτορική διατριβή. Οι λόγοι που δεν το προχώρησα τότε ήταν βιοποριστικοί καθώς εργαζόμουν καθόλη την διάρκεια των σπουδών, τα χρήματα ήταν πολύ καλά για την εποχή και δεν είχα άλλους πόρους να με συντηρήσουν, αλλά και μια αποστροφή που είχα προς την ακαδημαϊκή κοινότητα, κυρίως για τις πελατειακές σχέσεις που έβλεπα τότε να υπάρχουν με πολιτικά και επιχειρηματικά πρόσωπα. Η αποστροφή αυτή δεν ατόνησε, μετριάστηκε κάπως με την ιδέα ότι δεν χρειάζεται να μετέχει κάποιος σε αυτό και πως μπορείς μάλλον να πάρεις τα θετικά της κοινότητας αυτής παραμένοντας ανεξάρτητος και εστιάζοντας στο κομμάτι του αντικειμένου που σε ενδιαφέρει. Προφανώς δεν τίθεται θέμα για την εργασία.
Αφορμή για αυτή την απόφαση ήταν η εξαιρετική εμπειρία που είχα με το μεταπτυχιακό, και η εργασία πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη και την καλλιτεχνική δημιουργικότητα, η οποία μου δημιούργησε άλλες τόσες απορίες και ερωτήσεις σχετικά με την ανθρώπινη φύση που σκέφτηκα ότι διάολε αξίζει τον κόπο να βρω κάποια απάντηση σε κάποια από αυτές!